«بیماری زندانیان و بی‌تفاوتی مقامات قضایی» درجمهوری اسلامی ایران، یکی از نگرانی‌های مهم خانواده‌های زندانیان و فعالان حقوق بشر شمرده می‌شود.
به گزارش «محبت نيوز» و بر اساس گزارش ويژه سحام نيوز، ایران از سال ١۹۷۶، به«میثاق بین‌المللى حقوق اقتصادی – اجتماعی و فرهنگی» ملحق شده است و به موجب مصوبه سال ۱۹۷۷ این شورا درخصوص رفتار با مجرمان، متعهد است به«حداقل مقررات معیار برای رفتار با زندانیان»؛ که بند ۶٢ آن تاکید دارد به: «خدمات پزشکی زندان‌ها باید درصدد تشخیص و درمان هربیماری یا نقص جسمی یا روانی باشند که ممکن است مانع از بازپروری زندانی شوند. کلیه خدمات ضروری دارویی، جراحی و مربوط به روان‌پزشکی باید برای انجام این هدف فراهم شود.»
به گزارش «محبت نيوز» و بر اساس گزارش ويژه سحام نيوز، ایران از سال ١۹۷۶، به«میثاق بین‌المللى حقوق اقتصادی – اجتماعی و فرهنگی» ملحق شده است و به موجب مصوبه سال ۱۹۷۷ این شورا درخصوص رفتار با مجرمان، متعهد است به«حداقل مقررات معیار برای رفتار با زندانیان»؛ که بند ۶٢ آن تاکید دارد به: «خدمات پزشکی زندان‌ها باید درصدد تشخیص و درمان هربیماری یا نقص جسمی یا روانی باشند که ممکن است مانع از بازپروری زندانی شوند. کلیه خدمات ضروری دارویی، جراحی و مربوط به روان‌پزشکی باید برای انجام این هدف فراهم شود.»
با این وصف، «بیماری زندانیان و بی‌تفاوتی مقامات قضایی» درجمهوری اسلامی ایران، یکی ازنگرانی‌های مهم خانواده‌های زندانیان و فعالان حقوق بشر شمرده می‌شود. شیوه رایج برخورد مقامات قضایی با «بیماری زندانیان» درزندان‌های ایران، برخلاف قوانین داخلی و بین‌المللی، و معمولن ابزاری است برای فشار و شکنجه زندانیان توسط زندانبان، درحالیکه بهداری زندان فاقد امکانات اولیه است و از لحاظ پزشکی در پایین‌ترین سطح قرار دارد؛ اندک موارد انتقال زندانیان بیمار به مراکز درمانی خارج از زندان، با توهین و تحقیر همراه است و درمواردی با بازگشت به زندان پیش از اتمام و تکمیل دوره درمان، مواجه می شود.
این تنها بخشی از مشکلاتی است که در مواردی برخی از زندانیان بیمار را به تحمل درد وعدم پیگیری درمان ترغیب می‌کند!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر