قدّوسیت

قدّوسیت یکی از صفات مهم خداوند است. قدّوسیت نشان دهنده کمال پاکی و کمال دوری از گناه است. مقدّس بودن در مورد اشخاص و اشیا به مفهوم ”جدا شده“ برای خداوند است. یک شی از طریق ظاهری و بیرونی و بوسیله طهارت و پاکسازی شرعی مقدّس میشود. یک شخص از طریق پاکی باطنی مقدّس میشود؛ این کاری از عمل روح خداوند است.

از آنجاییکه انسان به تصویر خداوند آفریده شد (پیدایش ۱: ۲۷)، خداوند از انسان انتظار دارد که بازتاب صفات خود او باشد، که صدر نشین آنها قدّوسیت است. خداوند میگوید: ”مقدّس باشید  زیرا من قدّوس هستم“ (لاویان ۱۱: ۴۵؛ اول پطرس ۱: ۱۶). فقط آنانی که مقدّس و در قلب خود پاک و طاهر هستند میتوانند به حضور خداوند آمده و از مشارکت با او لذت ببرند (متی ۵: ۸؛ مکاشفه ۲۱: ۲۷).
این حقیقت دارد که در طی این زندگی هیچ مخلوق انسانی نمیتواند کاملا مقدّس باقی بماند؛ تمامی انسانها گاه و بیگاه، خواه در عمل و خواه در فکر و انگیزه خود مرتکب گناه میشوند. هر چند اگر ما به گناهان خود در نزد خداوند اعتراف کنیم، او امین‌ و عادل‌ است‌ تا گناهان‌ ما را بیامرزد و ما را از هر ناراستی‌ پاک‌ سازد (اول یوحنا ۱: ۹).
برای آگاهی بیشتر در ارتباط با قدّوسیت، لاویان ۱۱: ۱، ۴۴-۴۵ و تفسیر آن مشاهده شود.