«اگر کسی بخواهد از من پیروی کند باید خود را انکار کند» (متی ۱۶: ۲۴)
خداوند عیسی مسیح از هریک از پیروانش خواسته تا خود را انکار کند؛ ما بایستی هر گونه احساس پارسا بودن و قدوسیّتی را که از خودمان سرچشمه گرفته باشد نفی کرده و آن را مصلوب سازیم٬ ما بایستی تنها به کار مسیح و فدیهٔ او برای رستگاری‌مان اعتماد داشته باشیم. بایستی غرور ناشی از اندیشه و عقل خود را سرکوب ساخته و به کلام مکاشفهٔ او ایمان آوریم و در هر آنچه که کلامش ما را بدان هدایت می‌کند سالک باشیم. نزدیکترین افراد خانواده و یا دوستانمان "اگر مخالف او بوده و مانع پیشرفت کار انجیل شوند" بایستی ترک شوند. یک فرد مسیحی باید همه چیز را پیش پای مسیح آورده و بگوید: خداوندا٬ ارادهٔ تو به انجام رسد.

ما به خویشتن تعلق نداشته و هیچ یک از چیزهایی که داریم به ما تعلق ندارد٬ بلکه همه متعلق به خداوند است. تمام تمایلات٬ خوشی‌ها و علایق ما بایستی تحت اطاعت از مسیح قرار گیرد. همیشه و در همه حال٬ در همه امور و تحت هرشرایطی بایستی در پی جلال نام او باشیم و وقتی که اینگونه زندگی کنیم شادمان و در ایمنی کامل خواهیم بود. خدمتکار بایستی سرورش را اطاعت کند٬ همچنانکه یک فرزند خردسال نیز در مقابل همه چیزهایی که پدر مهربان و حکیمش برایش فراهم ساخته است سرتسلیم فرود می آورد.
اما به خاطر چه کسی است که باید خود را انکار کنیم؟ برای خداوندمان عیسی مسیح؛ او که در این دنیا زیست و مُرد تا مرا نجات دهد٬ هم او که اینک در آسمان است و شفاعت مرا می‌کند٬ او که بزرگترین الگوی ازخودگذشتگی و انکار خویشتن است که خود را تا به مرگ حقیر شمارد.